It’s been quite a couple of months since I wrote my last blog, but I think this is the perfect time to start writing again.

In this weird situation that we’re all in right now, there are a lot of people that want to know how to stay motivated. Therefore, I thought the best thing I could do is start writing a set of three blogs. They will not be just happy blogs, but they will be honest. We all struggle sometimes but it’s how we deal with struggles that makes our lifes different. Let’s start with where my struggle began.

In September I was one of the many runners at the startline of the Berlin Marathon. Of course, I didn’t just stand there to run a cool marathon, I was there to realize one of my biggest dreams. It was that realisation of what I was about to try that made me mess up.

When we’re young we all have very big dreams, of which some seem very unrealistic. Back when I was about 10 years old I told my dad before going to sleep that I was gonna go to the olympics some day. He didn’t straight up laugh at me, instead he made sure that i’d set some more realistic goals first. Little did we know that I actually was gonna become someone who had a shot at qualifying for the olympics. When I started running I was 9 years old, and I wasn’t that good. Once I noticed how easily I could run for long periods of time, I started to get more motivated by the day and got better really quickly.

By the end of my time as a junior athlete, I managed to achieve some results I’m still very proud of. It also marked a turning point, as after the World Junior Championships in 2014, small injuries and pains started to come up. Aside from a few really good results, I could have done a lot better most of the time if I had done some things differently. After 2 or 3 years I started training at National Sportcentre Papendal. With help of my coach Grete and the other experts working there, I went from a very weak and underfed runner to a healthy runner, strong enough to finally start that marathon adventure.

The story of my first marathon was a really weird one, where I made some critical errors but had such a great focus that none of it seemed to really matter. Life after that was great obviously, I’ve never felt more content than in the weeks after that first marathon. My second marathon become a very different story though.

Back in September, the biggest mistake I’ve made was a rather simple one: I let the thought of qualifying for something as big as the olympics get to my head. I wasn’t relaxed at all. Throughout the entire race I was working hard, focussing on my opponents and the pace and I managed to miss my drinks at most of the drink stations. Despite all of this, I managed to get up to 35km at the right pace, 2km later I was totally empty though.

After that race the first thing I told my father was that I was gonna try again in a spring marathon. I still managed to have fun later that day and in the weeks after, but every single day I found myself confronted with the fact that I wasted such a beautiful opportunity. What I hated even more was that I had to quit a race, which I can’t remember to have ever done before. Even though I know I just couldn’t go on anymore, it felt like giving up.

Life of an athlete is kind of beautiful, training every day and seeing your improvement. As a marathoner, you only have 1 or 2 races a year (in my case still just one) where you train for the entire year. Not to forget all the years of hard work you’ve put in before. Once you finally get to the day of your race, all your emotions get amplified to the extremes. That feeling of a good result in the marathon is so great, I can’t think of much that could top that feeling. It also works the other way around, so I discovered. Still I managed to get up better than I thought I would. In the end, it only motivates me more to put things right. In the past couple of months I’ve worked a lot on how to keep my cool during such an important race. Knowing how far I still got last time, I just look forward to giving it another try.

Due to the Coronavirus I have to wait a lot longer untill I can actually go for it again. Right now my next opportunity seems to be in Valencia on the 6th of December, but even that is still unsure. With every day my motivation grows, because I know again how to do what I need to do.

My next blog will be about the period from the first races after the marathon untill just before the outbreak of Corona in the Netherlands.

Donderdag reed ik naar mijn ouders in Hellevoetsluis, niet alleen omdat het praktischer was om met mijn vader naar Oordegem te rijden, maar ook omdat het gewoon heel leuk is om weer zoals vroeger samen op pad te gaan. Ook mijn oude trainingsmaatje Roy Hoornweg en fotograaf Arjan Baggerman reden met ons mee, dus de sfeer zat sowieso al goed.

IFAM Oordegem blijft een bijzondere wedstrijd. Ergens in ”the middle of nowhere” ligt een baan waar atleten massaal heen gaan om keihard te lopen. De wedstrijd is gewoon voor iedereen toegankelijk, maar het niveau is ronduit bizar te noemen. Na 2 jaar zou ik weer een 5000m lopen. Als marathonloper is eigenlijk alles kort dus deze afstand ging ook niet altijd even best. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wel een beetje tegenop zag, ook al gingen de trainingen erg voortvarend. Wanneer iets telkens niet lekker gaat, dan is het toch een extra uitdaging, maar des te mooier om het patroon te doorbreken. Mijn pr stond op 14:11 en ik hoopte toch eindelijk een keer die 14 minuten grens te doorbreken…

Toen de series bekend werden gemaakt, hoorde ik tot mijn genoegen dat ik in de B-serie mocht startten. de C-serie was ook nog goed geweest, want de prestatiedichtheid is heel hoog bij deze wedstrijd. Toch vond ik dit fijner, nu kon ik gewoon echt achterin aansluiten en doorschuiven. Bij de start was ik redelijk weg en liep ik vooral op souplesse de eerste 100m zodat ik rustig achterin aan kon sluiten. Volgens mij was mijn eerste rondje iets van 69 seconden, in plaats van de rondjes 67/66 die ik de rest van de race zou lopen. Helemaal prima, liever te rustig dan te hard in het begin. Nu bleef ik redelijk achterin hangen, met af en toe wat naar voren schuiven en zoveel mogelijk in baan 1 lopen om niet teveel meters te maken. Bij een 5000m zie je meestal na een kilometer of twee al wel wat mensen echt terugzakken, het begin gaat immers altijd relatief hard. Door dan rustig te blijven, raap je alleen maar mensen op en dat geeft natuurlijk een heerlijk gevoel. Eigenlijk bleef ik gewoon constant rondjes 67/66 lopen en de laatste ronde ging nog net iets harder. Waar ik het normaal altijd heel erg zwaar had op deze afstand, liep ik nu gewoon lekker mee en had ik het gevoel dat ik wel door kon blijven gaan. Toen ik vervolgens in een tijd van 13:54 over de streep kwam, wat best een flink pr is en dus voor het eerst onder de 14 minuten, was ik echt heel blij! Niet alleen fysiek, maar vooral ook mentaal, is dit toch echt wel heel fijn. Hoewel mijn focus natuurlijk vooral op de marathon ligt, blijft het ook goed om die onderliggende afstanden aan te scherpen. In de komende jaren zal ik dat ook gewoon blijven doen, niet alleen omdat het praktisch is, maar ook gewoon omdat het leuk is om een beetje variatie erin te houden.

In de komende maand zal ik nog even goed aan mijn snelheid blijven werken, om te zorgen dat als ik me straks ga voorbereiden op de marathon het tempo extra makkelijk aanvoelt. Over 2 weken loop ik in Leiden bij het NK 10000m, net als vorig jaar zal het hoofddoel van het baanseizoen zijn om hier goed te presteren.

van links naar rechts: Trainingsmaatje Yorben Ruiter (13:58), Ik (13:54), Roy Hoornweg (13:50) en haas Frank Futselaar die zelf ook onder de 14 minuten heeft staan.

Inmiddels is het alweer een paar dagen geleden dat ik het NK halve marathon liep. Dit zou één van de twee piekmomenten worden van dit jaar, alleen het liep niet helemaal volgens plan.

Aan de hand van de trainingen die ik gedaan heb in de periode voorafgaand aan deze wedstrijd, mocht ik weg op een schema van 1:03:00-1:02:40. Naast een heel sterk deelnemersveld was er ook een haas geregeld voor de eerste 15km op tempo 1:03:00. In de eerste kilometers hadden we een mooie groep, maar al snel bleek dat de haas langzamer ging dan afgesproken. Na 6km zei ik tegen de haas dat we toch echt te langzaam gingen en vroeg ik of hij langzaam wilde versnellen richting het groepje voor ons. Dat versnellen deed hij wel, maar na 7km stapte hij uit en waren alleen Michel Butter en ik nog over uit ons groepje. Na een paar wat snellere kilometers kwamen we toch nog redelijk op schema door (29:53). In het 2e deel van de wedstrijd stond de wind tegen, en het was ook erg harde wind. Mijn benen voelde vandaag ook niet zoals de afgelopen weken, maar daar probeerde ik verder niet bij stil te staan. Samen met Michel liep ik kop over kop, op het einde probeerde ik nog te versnellen, maar in de eindsprint kwam ik net 2 tellen te kort en ik finishte als 4e in 1:04:24.

Balen? Zeker! Maar ik kon op deze dag nou eenmaal niet meer dan dit. Uiteraard heb ik het uitgebreid geëvalueerd met mijn coach, en aan welke dingen het heeft gelegen dat weten we nu. Als het een keer niet zo gaat als je wilt, dan is het beste wat je kunt doen 24 uur balen en vervolgens de knop weer om zetten.

Momenteel zit ik in Flagstaff (VS) om me voor te bereiden op het baanseizoen. Het herstel van de halve marathon verloopt erg soepel, maar we houden het uiteraard nog even rustig de komende week. Na deze hoogtestage begin ik het baanseizoen met een 3000m, en hoewel dit erg kort is voor mij kijk ik er wel echt heel erg naar uit! In het afgelopen jaar heb ik een goede stap kunnen zetten, en ik ben benieuwd wat dit mij gaat brengen op de baanafstanden.