Afgelopen zondag was het tijd om het weer te proberen: Plaatsing voor de Olympische Spelen op de marathon. Na de marathon van Berlijn in 2019, waar ik volledig leeggelopen uit moest stappen, een extra flinke opgave.

Nou zou ik kunnen zeggen dat het me niks gedaan heeft, maar op zo’n manier de strijd moeten staken blijft wel in je hoofd hangen. Daarom heb ik er ook alles aan gedaan om vooral mentaal heel erg sterk te worden. Niks mocht me verhinderen van het halen van dat ene grote doel, een ticket voor de Olympische Spelen. Van jongs af aan heb ik me afgevraagd hoe dat zou voelen, als je over de streep komt en je weet dat je je droomdoel hebt verwezenlijkt. Je raadt het waarschijnlijk al: dat gevoel is echt niet te beschrijven.

Vol met vertrouwen en rust reisde ik af naar Valencia, natuurlijk weet je dat het ook altijd kan mislukken, maar als dat zou gebeuren zou dat dit keer niet aan mezelf liggen. Ik was optimaal voorbereid, had marge qua niveau en zou alles doen zoals ik het moest doen. Zonder ”domme pech” zou ik het halen, dat kon niet anders.

Tijdens de eerste kilometers merk ik aan mijn benen dat ze beter voelen dan ooit, vol kracht en energie. Voor me zie ik de groep voor 2:09 en ik twijfel om er naartoe te lopen, maar ik houd me in. ”Stick to the plan”, geen impulsieve acties dit keer. Rond 17km ga ik onderuit. Vraag me niet hoe want het ging allemaal heel snel, een beetje chaos in de groep en voor je het weet lig je op de grond. Onder de schaafwonden en met een flink beurse bil liep ik verder. Ik denk dat ik maar 2 of 3 seconden op de grond heb gelegen, niet zeuren en gewoon gelijk weer doorgaan. Niks houdt me tegen vandaag.

Halverwege komen we heel netjes door in 1:05:19. De hazen lopen er echter een eindje voor met 2 of 3 andere lopers, ze zijn ineens versneld. Wat doen we nu dan? Die hazen gaan door tot 30km en daar hoef ik geen kopwerk voor te doen. Daarnaast stond ons nog een flinke bak wind te wachten van 25 tot 33km. Ik besluit om er toch naartoe te lopen nu we nog wind mee hebben, ik heb nu nog de tijd dus ik neem 2 volle kilometers om het gat heel geleidelijk te dichten.

Eenmaal bij de groep merk ik vrij snel dat de hazen het moeilijk hebben en ook de andere lopers lijken niet helemaal lekker te gaan. Bij 25km ben ik als enige over, probleempje…

Rond 28km, na 3km volle bak wind tegen, besef ik me dat dit eigenlijk niet mogelijk is. Ik kan nooit met een solo vanaf 25km en die wind het limiet lopen, dat is niet te doen. Hoewel ik al niet veel op de klok keek besluit ik om de tijd nu helemaal los te laten. Gewoon alles geven, maar dan ook echt alles. Op de een of andere manier haal ik wel veel mensen in die terug lijken te vallen, maar ik ga zo kapot al zo vroeg in de wedstrijd. Niet nadenken, gewoon door de pijn heen rammen, er is geen ruimte voor zwakte, zeker vandaag. Nou kan ik natuurlijk niet mijn gedachten helemaal leeg maken, maar door aan bepaalde positieve dingen te denken (en dan een iets in het bijzonder) krijg ik het doorzettingsvermogen dat ik nodig heb.

Rond een kilometer of 39 hoor ik langs de kant iemand roepen, volgens mij de vriend van Andrea Deelstra, dat ik nog onder de 2:10 kan lopen. Wat ik toen dacht? Waar heeft hij het over, dat kan nooit. En als ik er al op zou zitten, ik sta nu echt stil… Maar ik stond dus niet stil, in tegendeel. Door niet op de tijd te letten, en alleen maar non-stop te pushen, liep ik dus eigenlijk gewoon hartstikke hard. Net voor de streep zie ik de klok voor het eerst weer, hij springt dan naar 2:10:00. Dit kan niet, dit kan gewoon echt niet! Volgens mij riep ik het hardop, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Normaal ben ik vrij rustig en gereserveerd, maar nu ga ik helemaal los. Met een oerkreet kom ik over de finish. Ik schreeuw het uit van blijdschap en schiet zelfs gewoon twee keer vol, iets wat me dus echt nog nooit gebeurd is.

Hier zit ik dan, 3 volle dagen later, en nu pas dringt het echt door. 2:10:14 en een olympisch limiet… Daar droom je dus als klein jongetje van, en dan flik je het gewoon. Bizar.

In de komende maanden zal ik, in samenwerking met puur brood, een aantal items maken over mijn leven als sporter. In deze tijden van corona is ook het leven van een topsporter erg apart. Hoewel ik nog prima heb kunnen trainen, heeft bij mij ook vaak de vraag in mijn hoofd gespeeld waar ik naar toe aan het werken was, aangezien veel evenementen geannuleerd zijn.  Waar eerst nog de marathon van Rotterdam op de planning stond, waren er opeens zelfs helemaal geen wedstrijd meer om te lopen. Onzekerheid speelt ook in mijn leven een rol momenteel, maar samen met mijn coach heb ik een goede manier gevonden om hier mee om te gaan.

Sinds mijn 9^e doe ik aan atletiek. Eigenlijk werd al vrij snel duidelijk dat hardlopen, en dan vooral lange afstanden, mij het beste afgingen. Dit zorgt er ook voor dat ik eigenlijk niet beter weet dan dat ik elke dag de deur uit stap om een eindje te gaan ‘’hollen’’. Hardlopen is voor mij niet alleen sport en beroep maar vooral ook een leefstijl. Er zijn maar weinig dingen die ik zo leuk vind als hardlopen, en dan vooral de hele lange duurlopen of marathonblokken waarbij je echt bizar lange afstanden aflegt. Naast de vele grote nationale wegwedstrijden die wij in Nederland hebben (bijvoorbeeld de Dam tot Damloop) loop ik ook met enige regelmaat in het buitenland (een van de laatste normale wedstrijden voor Corona was de halve marathon van Barcelona). Verder loop ik ook nog steeds korte baanwedstrijden om mijn snelheid te onderhouden/verbeteren.

Zodra het “Corona-tijdperk” echt op gang kwam hier in Nederland kon ik gelukkig nog wel zelf trainen en mocht ik ook tempotrainingen doen met maximaal 1 teamgenoot, omdat dit binnen de regels nog was toegestaan. Helaas heb ik de krachttrainingen, een belangrijk onderdeel van mijn trainingsschema, wel gemist. Misschien zou je het niet verwachten, maar ook voor marathonlopers is krachttraining een belangrijk onderdeel van het trainingsschema. In de afgelopen maanden kregen we gelukkig snel meer mogelijkheden binnen de regels waardoor ik weer optimaal kon doortrainen.

Inmiddels zijn er zelfs weer wedstrijden mogelijk en daar geniet ik echt van! Ik loop nu relatief veel wedstrijden in vergelijking met mijn reguliere seizoen. In de laatste weken heb ik elke week wel een wedstrijd gelopen, en ik heb in het begin zelfs 3 wedstrijden op één dag gedaan (2000-1000-400m). Deze 3 wedstrijden lopen is eigenlijk een beetje gekkenwerk, maar plezier staat in deze periode even voorop; en dat heb ik zeker. Uit deze wedstrijden blijkt maar weer dat marathonlopers altijd even nodig hebben om in te komen; want ik liep op de laatste race, maar wel de kortste afstand, voor mijn doen het beste resultaat.

Langzaamaan gaan de “plezier races” er weer uit en werk ik weer wat serieuzer richting mijn eigen wedstrijddoelen. Momenteel zit ik op de korte afstanden op PR-niveau (persoonlijk record). Voor de komende 2 maanden staan er aardig wat wedstrijden op de planning, maar ook deze wedstrijden zijn niet zeker. Als huisartszoon zie ik een tweede golf nog gebeuren, maar daar probeer ik niet te veel mee bezig te zijn. Wat de tijden ook zijn, en wat de toekomst brengt; Ik blijf elke dag goed trainen, eten (veel brood, ik zeg heel veel) en veel slapen/uitrusten.

Mijn hoofddoel voor dit najaar is om een goede marathon te lopen in Valencia. Dit is pas in December maar het is momenteel een van de enige mogelijkheden in het najaar om mezelf te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Ook de marathon van Amsterdam behoort nog tot de mogelijkheden, het is nog onzeker of dit ook een officieel kwalificatiemoment wordt.

Het is lastig om op dit moment dingen met zekerheid te zeggen, maar ik heb een geweldige coach die mij zeker op het juiste moment kan laten pieken. Aan haar laat ik nu ook de keuze welke marathon ik ga lopen, dan hoef ik namelijk niet alle scenario’s steeds te overwegen en kan ik mij focussen op mijn trainingen en het proces. Laat mij maar lekker rennen, dat is het mooiste wat er is.

En als het moment dan daar is, reken maar dat ik er dan klaar voor ben!

It’s been quite a couple of months since I wrote my last blog, but I think this is the perfect time to start writing again.

In this weird situation that we’re all in right now, there are a lot of people that want to know how to stay motivated. Therefore, I thought the best thing I could do is start writing a set of three blogs. They will not be just happy blogs, but they will be honest. We all struggle sometimes but it’s how we deal with struggles that makes our lifes different. Let’s start with where my struggle began.

In September I was one of the many runners at the startline of the Berlin Marathon. Of course, I didn’t just stand there to run a cool marathon, I was there to realize one of my biggest dreams. It was that realisation of what I was about to try that made me mess up.

When we’re young we all have very big dreams, of which some seem very unrealistic. Back when I was about 10 years old I told my dad before going to sleep that I was gonna go to the olympics some day. He didn’t straight up laugh at me, instead he made sure that i’d set some more realistic goals first. Little did we know that I actually was gonna become someone who had a shot at qualifying for the olympics. When I started running I was 9 years old, and I wasn’t that good. Once I noticed how easily I could run for long periods of time, I started to get more motivated by the day and got better really quickly.

By the end of my time as a junior athlete, I managed to achieve some results I’m still very proud of. It also marked a turning point, as after the World Junior Championships in 2014, small injuries and pains started to come up. Aside from a few really good results, I could have done a lot better most of the time if I had done some things differently. After 2 or 3 years I started training at National Sportcentre Papendal. With help of my coach Grete and the other experts working there, I went from a very weak and underfed runner to a healthy runner, strong enough to finally start that marathon adventure.

The story of my first marathon was a really weird one, where I made some critical errors but had such a great focus that none of it seemed to really matter. Life after that was great obviously, I’ve never felt more content than in the weeks after that first marathon. My second marathon become a very different story though.

Back in September, the biggest mistake I’ve made was a rather simple one: I let the thought of qualifying for something as big as the olympics get to my head. I wasn’t relaxed at all. Throughout the entire race I was working hard, focussing on my opponents and the pace and I managed to miss my drinks at most of the drink stations. Despite all of this, I managed to get up to 35km at the right pace, 2km later I was totally empty though.

After that race the first thing I told my father was that I was gonna try again in a spring marathon. I still managed to have fun later that day and in the weeks after, but every single day I found myself confronted with the fact that I wasted such a beautiful opportunity. What I hated even more was that I had to quit a race, which I can’t remember to have ever done before. Even though I know I just couldn’t go on anymore, it felt like giving up.

Life of an athlete is kind of beautiful, training every day and seeing your improvement. As a marathoner, you only have 1 or 2 races a year (in my case still just one) where you train for the entire year. Not to forget all the years of hard work you’ve put in before. Once you finally get to the day of your race, all your emotions get amplified to the extremes. That feeling of a good result in the marathon is so great, I can’t think of much that could top that feeling. It also works the other way around, so I discovered. Still I managed to get up better than I thought I would. In the end, it only motivates me more to put things right. In the past couple of months I’ve worked a lot on how to keep my cool during such an important race. Knowing how far I still got last time, I just look forward to giving it another try.

Due to the Coronavirus I have to wait a lot longer untill I can actually go for it again. Right now my next opportunity seems to be in Valencia on the 6th of December, but even that is still unsure. With every day my motivation grows, because I know again how to do what I need to do.

My next blog will be about the period from the first races after the marathon untill just before the outbreak of Corona in the Netherlands.