Op een wedstrijddag kan ik vaak tijdens het loslopen al wel zeggen wat het wordt, alleen gisteren klopte die voorspelling niet…
Het was een mooie dag met lekker weer en toen ik rond 23:00 zou gaan startten was het voor een 5000m eigenlijk een ideale temperatuur met weinig wind. Ook de serie was super, heel veel hele sterke jongens die rond de 14 minuten zouden kunnen lopen en ook een hoop die zelfs van plan waren richting de 13:45 te gaan. Mijn strijdplan? Ik was niet heel specifiek voor de 5000m getraind, meer voor de 10000m, maar een tijd onder de 14 minuten moest tot de mogelijkheden behoren.
Even terug naar vorige week, toen liep ik namelijk mijn eerste wedstrijd van het seizoen, even wennen weer en slechte benen (iets te hard doorgetraind) en dat resulteerde in een 8:29 op de 3000m. Weliswaar solo maar toch, niet wat ik er van gehoopt had want de trainingen gingen super. Een wedstrijd is dan toch wat anders dan een training, en de wedstrijdhardheid moest ook duidelijk nog opgedaan worden.
Maar goed, die 5000m zou dus een ideale race worden. Met de wedstrijd van vorige week ook weer in de benen en de ideale omstandigheden kon het eigenlijk niet mis gaan. Of toch wel? Er stonden zo’n 40 man in de serie. Dit kan heel goed zijn als het, zoals in de eerste serie wel het geval was, gelijk op een lang lint getrokken wordt. De haas, die volgens mij rond 13:45 weg zou gaan, ging rondjes 68/69 lopen in plaats van 66. Alles zat dus gelijk heel dicht op elkaar en er heerste chaos. Duwen en trekken, constant in de buitenbaan lopen, op de hakken getrapt worden. Kortom: het leek wel een hele brutale 1500m race! Zo gek als dit heb ik het nog niet eerder meegemaakt en echt ervan genoten heb ik dan ook niet. Ik kwam totaal niet in mijn ritme en was vooral bezig met op de been blijven. Na 3 kilometer had ik hierdoor mijn kruit al wel verschoten, ondanks dat kon ik nog wel het tempo constant houden en finishte ik in een heel klein pr (13 honderdste om precies te zijn) van 14:11:01.
Wat is dan de conclusie na zo’n race? Met deze race had er sowieso geen snelle tijd in gezeten, ik denk echter wel dat ik nog een sneller had gekund als ik het tactisch slimmer had aangepakt en me niet gek had laten maken door alle onrust in de race. Dat brengt me wel gelijk bij het punt dat een race als deze heel leerzaam is, in een toernooi zie je immers ook vaak veel geduw en getrek en wisseltempo’s. Tot slot is mijn niveau gewoon goed en is dit, net als de wedstrijd van vorige week, weer een bouwsteen die bijdraagt aan de komende wedstrijden.
Next stop: NK 10000m in Leiden!
